اگه تمام عالم را جستجو کنی ، دوستی هم چون امام عصر « علیه السلام » نمی یابی که :
هر چند به یادش نباشی ، تو را از یاد نبرد ؛
هرچند او رها کنی ، تو را رها نکند ؛
هر چند او جفا کنی ، از عطا دریغ نورزد ؛
هر چند در حقش دعا نکنی ، به درگاه خداوند برایت دعا کند ؛
هر چند از او گریزان باشی ، از تو روی بر نگرداند ؛
هر چند موجبات رنجش او را فراهم کنی ، رنجوری تو را بر نتابد ؛
هر چند به او سر بلندی نیفزایی ، او سبب افتخار و بزرگی تو باشد ؛
اگر از حال او بی خبر باشی ، از احوال تو بی خبر نماند ؛
اگر تو حضور او را درک نکنی ، همیشه و هر جا همراه تو باشد ؛
اگر از ارتباط با وی خودداری کنی ، خود به تو پیغام دهد ؛
اگر از او دفاع نکنی ، تو را بی پناه مگذارد ؛
اگر هزاران مرتبه قلبش را شکسته باشی ، باز عذرت را می پذیرد ؛
اگر بارها زیاد نقض میثاق کرده باشی ، راه بازگشت به سویت نبندد ؛
اگر تو او را دوست نداری ، او تو را دوست دارد ؛
اگر تو امانت دار شایسته ای برایش نباشی ، او امین و راز نگه دار تو باشد ؛
اگر تو او را یاری نرسانی ، او پشتیبان و یاور تو باشد ؛
اگر کوچکترین خدمتت را به رخش کشی ، بزرگترین لطفش را به رویت نیاورد؛
... و اینها همه در حالی است که هیچ نیازی به تو ندارد و به عکس ، تو سرا پا نیاز و احتیج